Elke: PiP's Winterdip

Ik kom uit het Noorden van Antwerpen, was er Bio boerin/cateraar van mijn eigen kleine bedrijfje PiP en spoelde 2 jaar geleden aan in Oostende. De zee trok en het eindstation was Oostende. Een kleine maar succesvolle éénvrouwszaak kan je niet zomaar mee verhuizen, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

De goesting om te koken is voor mij een gevolg van de verwondering en het respect voor het basisproduct, wie ze gemaakt heeft en welk verhaal erachter zit. 

Ik wil graag de passie  voelen van de kweker van het product. Koken is hier voor mij een logisch gevolg van, het verderzetten en verzilveren van die passie.

Oostende is op dit vlak een geweldige uitdaging. Het is heerlijk om met steeds zwaarder wordende zakken over  de donderdagse groentemarkt te struinen, overal een praatje te doen, wat uitleg te vragen. Langs de lokale kaas- en visboer, bakker,... die er dikwijls al een halve eeuw noeste arbeid op hebben zitten. Enkel op die manier krijgen mijn gerechten persoonlijkheid. Het allerliefst ga ik zelf de groenten oogsten die ik gezaaid heb. Gelukkig heb  ik in hier in Oostende ook een moestuin om mij in uit te leven.

Ik kook op gevoel, niet volgens recepten met het doel de liefde uit elk product waardig, respectvol en maximaal tot uiting te laten komen in mijn gerechten.

In de Oostendse horeca, die zo belangrijk is voor de stad,  krijg je op elk terras hetzelfde onpersoonlijk zoutje bij drankjes die meestal wel prat gaan op een lokale brouwerij. Ik vind dat het hapje erbij ook een ode kan zijn aan onze lokale boeren. Met zicht op zee proeven van de seizoenen van onze lokale producenten. Dat zou pas mooi zijn! 

Als ik onrechtvaardigheid zie móet ik reageren. Als mager 8-jarig meisje zat ik op de balletschool. Een grote, struise rosse jongen was vals aan het spelen tijdens het knikkeren. Zonder nadenken ben ik op hem afgestapt om hem dat te zeggen. Het gevolg was een vuistslag in mijn gezicht. De directeur zei nadien tegen mijn ouders dat ik een groot rechtvaardigheidsgevoel had.

Ik groeide op in een gezin dat het niet breed had. Ik herinner me nog dat kinderen in de balletschool kleren voor mij hadden verzameld. Toen ze dit wilden schenken schaamde ik mij hiervoor. Ik heb de kleren aanvaard, maar nadien thuis verstopt en nooit gedragen. Armoede moet je op een waardige manier bestrijden, het kan iedereen overkomen. Het is moeilijk om eruit te komen, maar je wil wel je fierheid bewaren. Ik mis solidariteit in deze maatschappij. Het voelt steeds meer egoïstisch aan. POT Up is een klein project waarin ik een spankeltje hoop ervaarde, maar wanneer ik buiten kom zie ik het niet meer.

Tijdens corona had ik wel een moment van hoop. Ik werkte toen als bio-boerin. Plots ervaarden we dat mensen tijd hadden om langs te komen. Ze namen de tijd om het werk op de boerderij te bekijken en te leren waarderen.

Ik zag ook mensen die in de natuur hun eigen kleine omgeving fotografeerden. Ik dacht toen dat dit het moment van verandering was, maar nadien is het terug de verkeerde kant opgegaan. Iedereen diende volop terug te genieten van wat ze zogezegd gemist hadden. Terwijl dit volgens mij geen gemis was.

Geduld, tijd en waardering zijn voor mij solidariteit. Waardering voor de vuilnisman, slachterijen, orderpickers, de zorg, … We staan te weinig stil bij de dingen en hollen maar verder in de ratrace. Ik hoop met de hartige smaken van mijn POT Up even een gevoel van warmte te brengen.