Er is zoveel dat bijblijft van mijn stage in Banjul, zeker als je de foto's opnieuw bekijkt. De mooie vriendschappen bijvoorbeeld, het feit dat we zo goed behandeld werden bij de families, je wordt meteen opgenomen en vaak uitgenodigd. Tegelijkertijd zijn veel vriendschappen daar heel relatief, want de mensen verwachten zoveel van je, dat je ze allerlei spullen/geld opstuurt, dat je ze naar België haalt, ... Dat geeft je ergens wel een wrang gevoel: waren we nu vrienden omwille van wie we zijn, of omdat we blank zijn?
Ik ben met grote verwachtingen van wat ik daar zou kunnen doen vertrokken... Ik moest mijn idealen opzij zetten om niet al te gefrustreerd te geraken. Ik had ook echt heimwee en sukkelde wat met mijn gezondheid. Op zich ben ik ook niet echt avontuurlijk aangelegd, maar voor alle duidelijkheid: ik ben wel écht heel dankbaar voor de kans en mocht ik terugkeren in de tijd, zou ik het zo opnieuw doen. Het is echt wel heel leerrijk geweest. Ook voor een minder avontuurlijk persoon is dat een échte verrijking voor de rest van je leven. Door een buitenlandse stage wordt je wereld zoveel groter. Ik heb ook vooral geleerd dat je niet zomaar mag oordelen over gewoontes zonder dat je de achtergrond kent. Het is toch zo belangrijk om hun handelingen te kaderen in hun cultuur, in hun gewoontes.
Een stage in eigen land en een stage in het Zuiden, die twee kun je gewoon écht niet vergelijken. Dat is iets helemaal anders. In het Zuiden heb je heel andere omstandigheden en moet je je manier van lesgeven ook echt omslaan om je aan te passen. Om te beginnen verschilt de taal, ook de manier van uitleggen verschilt (de didactiek), ook de inhouden verschillen en uiteraard ook de materialen. Lesgeven in België of in Gambia, dat is bijna zoals spaghetti vergelijken met een fietsband: het is zo ongelofelijk anders. Een buitenlandse stage is echt aan te raden aan studenten, want je leert alles in een context plaatsen. Je leert écht begrijpen (en niet gewoon weten dat de manier van denken zeer cultuurgebonden is). Je leert je plan trekken en appreciëren wat je hebt. Je leert ook relativeren wat je altijd al belangrijk vond: alles is zo hard contextgebonden. Maar je wereld gaat open en je leert flexibel zijn. Je leert beseffen dat je idealistisch mag zijn, maar dat dat niet voldoende is.
Eva Decombel – lerarenopleiding