Elk jaar krijgen Oostendse studenten de kans om een buitenlandse stage te volgen in onze zusterstad Banjul in Gambia. Melloney studeerde aan de ZoWe Verpleegkundeschool en werkte in 2022 drie maanden in het ziekenhuis van Banjul. Een ervaring die haar leven veranderde.
Welke richting je ook studeert, stage doen is vaak een onontbeerlijk onderdeel om jongeren klaar te stomen voor de arbeidsmarkt. Die stage in het buitenland voltooien, is een extra test op het vlak van zelfstandigheid en zelfontplooiing. Dat ondervond ook Melloney toen ze zich aanmeldde om stage te doen in Banjul, al twintig jaar de zusterstad van Oostende.
“Al van toen ik klein was, wist ik dat ik in de zorg wilde werken. Daarnaast was het ook mijn droom om ooit naar Afrika te gaan en daar mensen te helpen. Toen ik de kans kreeg om stage te doen in Banjul, kwamen die twee dingen samen en heb ik niet lang getwijfeld”, lacht Melloney. Toch vertrok ze naar eigen zeggen met een klein hartje, want je weet nooit hoe het daar zal gaan. “Mijn onzekerheid, speelde me aanvankelijk wat parten”, verklapt Melloney, “maar zodra ik in Afrika van het vliegtuig stapte, wist ik dat het de juiste beslissing was”.
Was je goed op de hoogte van de stedenband? Hoe zichtbaar was die voor jou?
“Ik wist wel dat Banjul de zusterstad van Oostende was, maar niet wat dat concreet wilde zeggen. Ik had geen idee hoe de samenwerking tussen onze steden precies in elkaar zat. Het is heel zichtbaar in de afvalverwerking. Als je door de straten loopt, zie je de vuilnisbakken van Stad Oostende.” (Oostende helpt Banjul om gescheiden afvalophaling te realiseren, nvdr.)
Daarnaast merkte ik ook de vele bomen op die in Banjul geplant worden om de stad groener te maken en voor meer schaduw te zorgen. Er worden trouwens ook palmbomen gezet op het strand.” (Die zorgen voor natuurlijke bescherming bij het stijgen van de zeespiegel als gevolg van de klimaatopwarming, nvdr.)
Hoe was het om in contact te komen met de Afrikaanse cultuur?
“Ik voelde me heel snel op mijn gemak en dat kwam vooral omdat de bevolking zo vriendelijk is. Ik woonde samen met een medestudent in een appartementje. Al onze buren waren lokale inwoners en ze zorgden dat we ons onmiddellijk welkom voelden. We mochten overal blijven eten, ook al hadden sommige families zelf niet veel over. De mensen zijn zo vrijgevig. Daar heb ik veel uit geleerd. Wij Belgen zijn enorm bezig met bezit. In Banjul is iedereen heel open naar elkaar toe. Zelfs vreemdelingen worden er behandeld als familie. Daar stond ik echt van te kijken.”
Hoe was het om in het lokale ziekenhuis te werken?
“Ik koos bewust om met kinderen te werken, want in België krijg je als graduaat verpleegkunde minder de kans om bijvoorbeeld op pediatrie te werken. Ik heb vooral mijn hart verloren op de dienst neonatologie in Banjul, waar ik vier weken gewerkt heb met pasgeboren baby’s. Ik vond het fantastisch om kennis uit te wisselen. Ik leerde van hen, maar zij ook van mij. Ik zag bijvoorbeeld een baby met een drukwonde van een infuus op de hand en ze hadden er een nieuw infuus naast gestoken. Dat is eigenlijk niet oké. Ik heb toen getoond hoe ze die wond moesten verzorgen. Ik voelde me echt nuttig.”
Wat zijn de grootste verschillen tussen stage doen in België of in Banjul?
“Hier krijgt elke stagiair een verpleegkundige toegewezen als begeleider. Je werkt nooit alleen. In Banjul is dat wel anders. Er zijn maar enkele vaste verpleegkundigen en al de rest zijn studenten. Je bent dus veel meer op jezelf aangewezen. Ik schrok er eerst wel van, maar voor mij was dat uiteindelijk iets goeds, want het gaf mijn zelfvertrouwen een enorme boost.
Er wordt gewerkt met veel minder middelen, maar uiteindelijk lukt het toch om veel mensen te verzorgen en te genezen. Ik heb me vrij snel aangepast. De sfeer in het algemeen is ook veel relaxter dan in België. Het woord stress kennen Afrikanen waarschijnlijk niet. Ik voelde ook amper druk toen ik er aan het werk was en toch waren ook daar alle bedden bezet.”
Waren er dingen waarmee je moeite had?
“Ik had het vooral moeilijk met het feit dat er van patiënten in Banjul verwacht wordt dat ze zich sterk houden en niet te veel klagen of jammeren, ook al hebben ze veel pijn. Vrouwen bevallen er zonder epidurale. Ik vond het vanzelfsprekend om hen te troosten of hun hand vast te houden, maar dat werd niet van mij verwacht. Ook andere procedures waarvoor mensen standaard pijnstilling krijgen in België, gebeuren daar vaak zonder. Ik voelde me er soms ongemakkelijk bij en tegelijk was ik zelfzeker genoeg om er in discussie over te gaan met een arts. Daar ben ik trots op.”
Welk moment is je het meest bijgebleven?
“Met één patiënt, een jongen van veertien, heb ik echt een band opgebouwd. Net voor ik begon op de dienst pediatrie, was ik eens gaan kijken om te zien hoe het daar ging. Die jongen viel me direct op omdat hij er heel bang en verlegen uitzag. Ik zwaaide en hij zwaaide terug. Ik ben even in gesprek gegaan met hem en zijn mama. Ze was me heel dankbaar en zei: ‘je bent de eerste verpleegster die tijd maakt om met mijn kind te praten’. Hij had iets aan zijn been, waardoor hij niet meer kon wandelen en hij had veel pijn. Hij wilde ook niet eten. Ik begon elke dag na mijn uren op bezoek te gaan bij hem. Hij had echt nood aan iemand om mee te praten. Dan begon hij weer te eten. Door onze kleine gesprekjes zag ik hem helemaal veranderen. Ik vond het fantastisch dat ik iets voor hem kon betekenen. Hij heeft een speciale plaats in mijn hart. We hebben nog steeds contact. Hij stuurde me een filmpje om te tonen dat hij opnieuw kon voetballen.”
Melloney raadt iedereen aan om stage te doen in Banjul. “Het was een ongelooflijke ervaring. Ik ben gegroeid als mens en ik heb er een prachtige tijd gehad.” Dankzij haar stage is ze veel zelfzekerder geworden. “Nu werk ik in woonzorgcentrum ’t Ponton en ik doe mijn werk graag, maar als ik kon, zou ik teruggaan naar Banjul. In februari vlieg ik erheen om op bezoek te gaan. Het zal super zijn om alle mensen terug te zien.”
