Geert: ELCO Groentenpickels

Ik ben geboren in Kortrijk, opgegroeid in Menen en sinds 2019 aangespoeld in Oostende. Als oudste van acht moest ik dagelijks meehelpen in de keuken.

“Mijn venten moeten kunnen koken”, zei mijn vader. “Ge gaat dat later goed kunnen gebruiken”. Eerst kleine klussen: afwassen, aardappelen schillen en een ei bakken. Gaandeweg bouwde ik kookervaring op. 

Toen ik elf was ben ik naar de zee gevlogen omdat ik chronisch bronchitis en allergisch was. Na drie jaar mocht ik terug naar huis. De dokter adviseerde om slager of kok te worden, één van de weinige beroepen die ik gezien mijn gezondheidstoestand kon uitoefenen. Helaas kostte de beenhouwerijschool teveel geld voor mijn ouders. Mijn ouders stuurden me daarom naar de vakschool, maar ik werd er opnieuw ziek: teveel stof ingeademd door het werk in de houtzagerij, metaal- en textielateliers. Kortom, het VTI dat was niks voor mij, het kon me niet boeien en ik voelde me er ook niet goed in!

Op mijn 14 jaar ben ik op leercontract gegaan bij een slager in Wervik. Na een jaar had ik amper een stuk vlees gezien, maar stond ik er wel dagelijks aan den afwasbak.

Erna heb ik mijn leercontract verdergezet in de Barakken, op de Franse grens, in een ambachtelijke slagerij. Daar heb ik de knepen van het vak leren kennen: charcuterie maken, commerce doen, Frans leren spreken, vette darmen kuisen, paté, hespen en droge worsten maken, noem maar op. Wij maakten alles zelf. Eén van de mooiste periode’ s in mijn leven. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik iets kon!

Door de penibele financiële situatie hebben mijn ouders hun huis moeten verkopen. Ik moest van mijn vader mijn leercontract stopzetten. Mijn pa had zelfs al werk voor mij in een vleesversnijderij. Na zes maanden ging het bedrijf failliet en ben ik mij gaan inschrijven in 17 interim bureau’ s. Ik heb 20 jaar gewerkt via interim in de zware industrie, zonder diploma. Tijdens die 20 jaar heb ik slechts 9 dagen gedopt en in 89 bedrijven gewerkt. Horeca en het ambachtelijke kwamen er helaas niet meer aan te pas. Ik nam wat ik kon krijgen.

Ik sta chaotisch in het leven, maar in de keuken kom ik tot rust.

Hoe drukker, hoe rustiger ik word.

Het recept voor de POT Up komt uit mijn hoofd en is een vertaling van mijn vakkennis door de jaren heen. Vlees dat moest ook gepekeld worden en voor deze POT Up heb ik het vlees vervangen door restgroenten. Ik kan moeilijk wegsmijten en pekelen is voor mij de ideale oplossing om zaken te bewaren.

Mijn POT Up hoort thuis op elke keukentafel van Oostende! De zoetzure smaakt zorgt dat kinderen het ook lusten.

Kinderen zullen ELCO groentenpickels uitlekken! Niet met een lepel maar met hun vingers!

Mijn haar komt omhoog van onrechtvaardigheid. Ik verdraag dat niet. Door zelf honger te hebben geleden, verdraag ik niet dat eten wordt weggesmeten. Met POT Up wordt minder eten verspild en komt het alsnog terecht bij mensen die het moeilijk hebben.

Door mijn levenservaringen, bekijk ik de zaken door een andere bril.

Ik heb geleerd dat hulp soms aanvaard moet worden. Door de hulp die ik destijds heb ontvangen, ben ik dankbaar. Deze dankbaarheid vertaalt zich in een kosteloze inzet voor verschillende sociale organisaties in Oostende. 

Daarnaast is deze inzet ook therapie voor mij. Ik leer andere mensen kennen, ben bezig en krijg terug structuur in mijn leven. Het leven is te kort om niet geleefd te worden. Carpe diem. Ook door mijn geloofsovertuiging vind ik dat je altijd onbaatzuchtig goed moet doen. Niet vanuit “I scratch your back, you scratch mine”. Daar geloof ik niet in: hulp meten, veroorzaakt altijd wrijving.

Mijn droom is dat iedereen wat onzelfzuchtiger zou zijn. Uiteraard is dit een utopie, maar het blijft wel mijn droom.