Nicole: Bouillon D’ O

Ik ben geboren in Alveringem, in de Westhoek. Zes jaar terug spoelde ik aan in Oostende. Samen met mijn man kocht ik een appartement met zicht op zee.

Sinds de verhuis zit ik zonder diepvries en heb ik de grootste moeite om zaken weg te moeten gooien.

Mijn favoriete gerecht blijft karnemelksmeus met garnalen, het beste wat ik ooit heb gegeten en niemand kon dit beter klaarmaken dan mijn moeder. Ik eet nog steeds zeer graag verse niet gepoederde garnalen en zelfs de pellen bewaar ik.

Geen voedsel verspillen en alles verwerken, kreeg ik mee van mijn grootmoeder. Mijn grootmoeder was bezeten van koken, ze was kokkin in een hotel aan de kust in De Panne. In die tijd bestonden de diepvries en de frigo nog niet. Mijn grootmoeder leerde me allerlei technieken om eten te drogen, bewaren, fermenteren, enzovoort.

Mijn ouders hadden een fietswinkel en de grootouders woonden om de hoek op 200 meter van ons. Wij ‘de kinderen’ gingen heel veel helpen bij onze grootouders, omdat mijn ouders te druk bezig waren in de eigen zaak. Mijn grootouders hadden ook een tuin waar heel wat groenten werden gekweekt. Deze moesten dan gesorteerd en gepekeld worden. Grootmoeder had geen oven dus bakte ze het eten op een grote pot die op de kachel stond.

Grootmoeder had niks en toch maakte ze alles! Met mijn POT Up wil ik vooral vertellen: gooi niks weg, want het goud van de zee moeten we blijven koesteren tot en met de pel.

Onrechtvaardigheid maakt mij kwaad. Beelden op tv van mensen die buiten slapen bijvoorbeeld. In plaats van geholpen te worden, worden ze veroordeeld. Een jongen uit mijn klas kwam eens in de winter met plastieken laarzen zonder kousen naar school. In plaats van geholpen te worden kreeg hij als straf de opdracht om op zijn blote voeten rondjes te lopen op de speelplaats. Alsof het kind hier iets aan kon doen.

Armoede bestaat in de steden, maar zeker ook op het platteland. Op het platteland is er veel verdoken armoede, vooral omdat dienstverlening zoals in een stad daar onvoldoende aanwezig is.

Als je niet bent zoals iedereen word je heel snel met de vinger gewezen. Ik denk dat er ondertussen veel is veranderd, maar de ervaringen van toen zijn me altijd bijgebleven. 

Mijn ouders probeerden anderen soms te helpen omdat de overheid in die tijd tekortschoot. Ik denk niet dat die mensen uit onze omgeving dat altijd positief hebben ervaren. Het voelde voor hen vernederend om hulp te moeten accepteren van buren of andere ouders van school. Dat deed dan de ronde in het dorp en je kreeg een stempel, maar er was toen geen alternatief. Gelukkig zijn er nu meer organisaties.

Dankzij die sociale diensten die de overheid organiseert of ondersteund is hulp vragen toegankelijker geworden.

Tijdens POT Up leerde ik veel bij. Dat ik in een bevoorrechte positie leef, en dat anderen binnen de groep het veel moeilijker hebben en toch positief blijven. Al de klagers zouden er deugd van hebben om hier eens mee in de potten te roeren! Het product was voor velen bijkomstig, de groepssfeer en het verleggen van grenzen primeerde.